سال های آخر دوره ی راهنمایی بودم که با روزنامه ی آفتاگردان که ویژه ی نوجوانان بود آشنا شدم و تنها روزنامه ای که تا بحال اونو مشترک شده بودیم همین روزنامه بود که اگه درست یادم مونده باشم ضمیمه ی روزنامه ی همشهری بود و البته برادرم و من هر دو به اون علاقه شدیدی داشتیم و هر روز با ولع ، تمام صفحات اونو بدون جا انداختن حتی یک نکته ی کوچیک می خوندیم و البته نا گفته نماند که آخر سر ،  در مورد اینکه کدوممون جدولش رو حل کنیم یه نیمچه دعوایی هم با هم میکردیم و در کل روزنامه ی خوبی برای گروه سنی ما بود و هر نوع مطلبی از علمی گرفته تا داستان و شعر تو اون پیدا می شد . با یک نگاه اجمالی به تاریخ نشریات ادواری کودکان و نوجوانان در کشورمون متوجه می شیم که تعداد چنین نشریاتی که تونسته باشن در بین این گروه سنی محبوبیت داشته باشن اصلا زیاد نیست ( شاید خیلی خیلی هم کم باشه ) با توجه به این که مخاطبان این گروه از نشریات 20 میلیون کودک و نوجوان ایرانی هستن . گاه گداری چنین نشریاتی منتشر میشن ولی متاسفانه خیلی زود یا از نظر اقتصادی کم میارن یا اسیر مسائل سیاسی میشن و از صحنه خارج میشن همونطور که آفتابگردان دچار چنین سرنوشتی شد . البته روزنامه ی همشری الان ضمیمه ی دوچرخه رو داره که روزهای پنج شنبه چاپ میشه و تقریبا در حال و هوای آفتابگردان هست و من باز گاهی اوقات می خونمش ...البته فقط اینا نیستن و تعدادی مجله هستن که برای گروه سنی کودکان و نوجوانان چاپ شده اند و اولین اونها نشریه " سه فندق " بوده که توسط " علی نقی وزیری " منتشر شده هرچند که هیچ نسخه ای از اون در دسترس نیست . بعدها در سالهای 1330-1340 " کیهان بچه ها " و " اطلاعات دختران و پسران "منتشر شده اند و پیک دانش آموز ، پیک نوآموز و پیک نوجوان مجلات دیگری هستند که در این سالها منتشر شده اند و بعد از انقلاب مجله رشد اهمیت زیادی داشته  " ماهنامه سروش کودکان " ، " ماهنامه مستقل آموزشی رشد " ( رشد کودکان ، رشد دانش آموز ، رشد نو آموز ) ، " ماهنامه پوپک " ، " هفته نامه شاپرک " و " کیهان بچه ها " از مهمترین نشریات ادواری کودکان جامعه ما هستند . و یه جایی خوندم که در حال حاضر 55 نشریه ویژه ی کودکان و نوجوانان منتشر میشه ولی اینکه چقدر ویژگیهای یک نشریه کودک و نوجوان رو دارند و چقدر تونستن نیازهای واقعی مخاطبانشان رو برآورده کنن جای بحث داره . البته وقتی من دوره ی راهنمایی بودم مجله ای هم به اسم باران ( فکر کنم هنوز هم منتشر میشه ) منتشر  می شد که اونم محتوای خوبی داشت و بیشتر به مسائل دینی و علمی  با نگاه قابل فهم برای یه نوجوان می پرداخت. این مجله رو از طرف مدرسه به ما شاگرد اول ها !!! می دادند  که البته بقیه ی بچه ها هم بی نصیب نمی موندن و از الطاف شاهانه ی شاگرد اول فیض می بردن و مجله رو  بهشون امانت می دادم تا اونا هم بخوننش .

با تاسف فراوان الان دیگه بچه ها نشریات زرد رو که عکس فلان خواننده و بازیگر روش چاپ میشه و تعدادشون هم کم نیست و هر روز به صورت قارچ گونه در حال افزایش اند رو به سایر نشریه های دارای محتوای علمی و فرهنگی ترجیح میدن .